Werken als uitvaartverzorger

Werken in de uitvaart

De dood is onvermijdelijk, maar praten erover is vaak taboe. Toch zitten velen van ons met vragen die onbeantwoord blijven, simpelweg omdat we niet weten aan wie we ze moeten stellen, of omdat we ons schamen voor onze nieuwsgierigheid.

In deze blogreeks genaamd “Doodgewone Vragen,” maken we het onbespreekbare bespreekbaar. We duiken in verschillende thema’s die te maken hebben met de dood, uitvaart, rouwverwerking en nog veel meer. Van de meest praktische zaken tot de emotioneel beladen onderwerpen, hier wordt geen onderwerp geschuwd.

Deze keer hebben we het over werken in de uitvaart. Hoe is het om een uitvaartverzorger te zijn. Hoe ziet je werkweek eruit? Huil jezelf wel eens bij een begrafenis en welk moment staat je nog het meest bij? In deze blog geeft Alet persoonlijk antwoord op al deze vragen en meer.

Alet aan het woord

Het werk in de uitvaart boeit. Dat merk ik zelf, het is voor mij geen werk, maar een levenswijze. Ik merk het ook door vragen van anderen; de interesse in de uitvaart en alles wat daarbij komt kijken. Ik kan eenieder die deze interesse voelt, zeker aanbevelen om je hierin te verdiepen. Te kijken wat het echt inhoudt en wat er met name achter de schermen gebeurt. Belangrijk hierin blijft altijd je eerste gevoel, wat alle uitvaartverzorgers met zich meebrengen, het gevoel om iets te kunnen doen voor nabestaanden, om zorg uit handen te nemen en te helpen waar kan.

Vragen over werken in de uitvaart

In principe is het verschil al te lezen in de beide woorden, toch is er nog vaak verwarring over. Ik ben werkzaam als uitvaartverzorger, dat bekent dat ik alles regel rondom de uitvaart, zoals het boeken van een locatie, de bezorging van de uitvaartkist, het maken van de rouwkaarten en het uitzoeken van de verzekeringspolissen.

Ik ben geen overledeneverzorger, dit doen mijn collega’s van de laatste verzorging. Zij komen dan ook vaak als eerste in beeld, wanneer de overledene gewassen, gekleed en opgebaard wordt, meestal sluit ik daarna bij de nabestaanden aan om in gesprek te gaan over de uitvaart.

Uiteraard is geen één uitvaart gelijk, maar gemiddeld gezien besteed ik tussen de 15 tot 20 uren per uitvaart. Daarvan zijn circa 3 uren voor het eerste gesprek, 5 uren voor de gesprekken in de dagen erna, 5 uren voor de dag van de uitvaart en 5 uren voor het maken van een rouwkaart, advertentie en daarnaast alle andere administratieve handelingen.

Ik ben me er heel goed van bewust, dat het verdriet wat ik zie bij nabestaanden, niet mijn verdriet is. Ik heb de overledene (over het algemeen) niet gekend en ik voel in die zin ook niet het gemis, de onmacht of de pijn. Wat ik wel kan voelen, en waar ik ook wel eens een traantje om laat, zijn de persoonlijke verhalen die gedeeld worden. Er kan soms zoveel liefde voelbaar zijn, zoveel mooie herinneringen gedeeld worden, dat ook ik daardoor geraakt word. En dat is voor mij prima, het laat mij voelen dat ik een mens ben.

Daarvan kan ik niet één bepaald voorbeeld noemen. Er zijn zeker situaties waar ik nog wel eens aan terug denk. Dit kan het afscheid van een baby zijn, die niet levend geboren mocht worden, dit kan ook het afscheid van een tiener zijn, die geen vreugde meer zag in het leven. Maar het kan net zo goed het afscheid van een 90-jarige man zijn, die zijn echtgenote achterlaat, waarmee hij 70 jaar getrouwd was. Elk verhaal is uniek en elk mens wordt ergens op aarde gemist.

Ik ben best vaak vrij, alleen weet ik van tevoren meestal niet wanneer.
Als zelfstandig uitvaartverzorger staat de telefoon dag en nacht aan, voor 49 weken per jaar. Dat betekent altijd een mate van ‘aan staan’ en klaar zijn om te kunnen vertrekken. Maar het betekent soms ook zomaar een dag voor jezelf, na een paar drukke weken te hebben gehad.

Helaas wel, tot mijn eigen frustratie over het algemeen. Want inderdaad, een uitvaart kan maar één keer goed en daar streef ik ook te allen tijde naar. Maar het is en blijft mensenwerk, waarbij een fout, hoe verdrietig ook, soms gemaakt wordt. Wat voor mij belangrijk is, is dat er een passende oplossing wordt gezocht en dat eventuele financiële gevolgen niet voor de nabestaanden zijn. Een paar voorbeelden: • Zo heb ik eens een typefout gemaakt in een advertentie, maar hebben we de dag erna een nieuwe geplaatst. • En zo stond de rouwauto een keer vast in het verkeer en waren we 15 minuten te laat bij het crematorium, maar konden we wel de wachtenden in de hal een kopje koffie aanbieden. • En die keer dat de ingehuurde dragers zich hadden vergist in het tijdstip dat ze aanwezig moesten zijn en de familie alsnog zelf de uitvaartkist ging dragen. Achteraf was de familie heel blij dat ze dit zelf alsnog hebben kunnen doen.

Dat mag zeker, ook al wordt dan niet altijd duidelijk gecommuniceerd door bepaalde verzekeringspartijen. De keuze voor een uitvaartverzorger kan soms heel persoonlijk zijn of het kan zo zijn dat je al eens eerder met een uitvaartverzorger te maken hebt gehad en diegene graag ook nu weer wilt inschakelen.

In sommige gevallen kan dit een voordeel of een nadeel zijn als je een bepaalde verzekering hebt, daarbij is het altijd goed om dit te laten checken. Als er ruimte is om dit vooraf te doen, bijvoorbeeld bij een verwacht overlijden, dan is dat zeker aan te raden. Het kan veel rust geven om vooraf al het één en ander duidelijk te hebben. Meer over het regelen van je uitvaart bij het leven lees je hier.

Zeker in de eerste weken na een uitvaart hou ik contact met de nabestaanden en ga ik graag nog even langs voor een kopje koffie. Ik hoor graag hoe het met ze gaat en hoe ze terugkijken op de uitvaart. En ook praktisch gezien kan ik vaak nog helpen, met de administratieve afhandelingen of met het maken van een dankkaart bijvoorbeeld. Afhankelijk van de wensen van de nabestaanden houden we langer contact, over het algemeen telefonisch of via Whatsapp.

Ga naar de inhoud